Ува мне твая кроў, Максім,
ува мне твая кроў, Янка.
I кожнаму з вас я – сын.
Я вашым сынам калыханка.
Я шнары на вашых руках.
Я ваш абарваны голас.
Адчуў вашай смагі смак,
як зерне – цяжарны колас.
Як камень належыць вежы,
як веры належыць памяць,
я вам, паэты, належу –
вачніцы мае ня зманяць,
ня змоляць маёй патолі,
маёй глыбіні жывёльнай,
маёй чалавечай волі,
да чалавечнасьці здольнай,
зь якою я ў храме сьвечку
пастаўлю й заплачу бяздумна...
Я дакранаюся, Вечнасьць,
душой да бяздольнага суму.
29.VI.2002.
|
|
